Funkcja kwadratowa ma postać iloczynową, jeżeli ma pierwiastki, a to zależy od znaku jej delty. Dla a≠0 i Δ>0 funkcja kwadratowa ma dwa pierwiastki x_1 i x_2, a jej postać iloczynowa to f(x)=a(x-x_1)(x-x_2). Przykłady. y=(x-3)(x-5), x_1=3, x_2=5; y=(x+2)(x+1), x_1 = -2,\ x_2=-1; y=x(x+7), x_1=0, x_2=7. Zamieniając z postaci ogólnej na iloczynową pierwiastki x_1 i x_2 liczymy ze wzorów. Dla a≠0 i Δ=0 funkcja kwadratowa ma jeden pierwiastek dany wzorem x_1=-b/2a, a jej postać iloczynowa to f(x) = a(x-x_1)^2. Przykłady: y=(x-4)², x_1 = 4, y=(x+5)², x_1=-5; y=2(x+1/3)², x_1=-1/3. Dla a≠0 i Δ<0 funkcja kwadratowa nie ma pierwiastków, więc nie ma też postaci iloczynowej. Pierwiastki x_1,x_2 funkcji kwadratowej w postaci iloczynowej odczytujemy tak samo jak pierwiastki równania kwadratowego w postaci iloczynowej.