Gustlik: Obowiązuje zasada: jeżeli w wielomianie masz czynnik (x−p)
n, to pierwiastek x=p jest
pierwiastkiem n−krotnym. Np. dla czynnika (x−2)
2 x=2 jest pierwiastkiem 2−krotnym, a dla
czynnika (x+4)
5 x=−4 jest pierwiastkiem 5−krotnym.
Np wielomian W(x)=(x−2)(x+3)
2(2x−1)
3 ma następujące pierwiastki:
x=2 → 1−krotny − z czynnika (x−2)=(x−2)
1
x=−3 → 2−krotny − z czynnika (x+3)
2
| | 1 | |
x= |
| → 3−krotny − z czynnika (2x−1)3
|
| | 2 | |
| | −b | |
Uwaga: zgodnie z tą regułą dla funkcji kwadratowej, dla której Δ=0, x0= |
| jest |
| | 2a | |
pierwiastkiem 2−krotnym, bo postać iloczynowa takiej funkcji wygląda tak: y=a(x−x
0)
2,
występuje więc czynnik (x−x
0)
2.
| | 1 | | 3 | |
Tak więc dla W(x)=(2−x)(3x+1)(2x−3) masz pierwiastki x=2, x=− |
| , x= |
| − wszystkie |
| | 3 | | 2 | |
1−krotne, bo czynniki są w potędze 1.