Nadciśnienie w przypadku wybuchu rozlanej benzyny IgnacyZ: Hej, proszę o rozwiązanie zadania. Mi wyszło 119 kPa, ale pewnie źle, a wynik musi być na 100% poprawny Z góry dziękuję i życzę spokojnej niedzieli! Zadanie: Obliczyć nadciśnienie w przypadku wybuchu rozlanej benzyny samochodowej z beczki 200 dm3 umieszczonej na wannie wychwytowej w pomieszczeniu o powierzchni 220 m2 i wysokości 5 m. Najpierw należy dobrać wannę, tak aby zmieściła się w niej cała beczka a następnie ze wzorów obliczyć nadciśnienie. Wzory na końcu w złączonym rozporządzeniu. Rozporządzenie: WYTYCZNE W ZAKRESIE OKREŚLANIA PRZYROSTU CIŚNIENIA W POMIESZCZENIU, JAKI MÓGŁBY ZOSTAĆ SPOWODOWANY PRZEZ WYBUCH 1. Przy dokonywaniu oceny zagrożenia wybuchem pomieszczeń należy brać pod uwagę najbardziej niekorzyst ną z punktu widzenia ewentualnych skutków wybuchu sytuację mogącą wytworzyć się w procesie ich eks ploatacji, uwzględniając najbardziej niebezpieczny, występujący tam rodzaj substancji oraz największą jej ilość, jaka mogłaby brać udział w reakcji wybuchu. 2. Przyrost ciśnienia w pomieszczeniu ΔP (w Pa), spowodowany przez wybuch z udziałem jednorodnych pal nych gazów lub par o cząsteczkach zbudowanych z atomów węgla, wodoru, tlenu, azotu i chlorowców jest określany za pomocą równania: mmax · ΔPmax · W ΔP = [1] V · Cst · ρ gdzie: mmax — maksymalna masa substancji palnych, tworzących mieszaninę wybuchową, jaka może wydzielić się w rozpatrywanym pomieszczeniu (kg); ΔPmax — maksymalny przyrost ciśnienia przy wybuchu stechiometrycznej mieszaniny gazowo− lub parowo−powietrznej w zamkniętej komorze (Pa); W — współczynnik przebiegu reakcji wybuchu, uwzględniający niehermetyczność pomieszczenia, nie adiabatyczność reakcji wybuchu, a także fakt udziału w reakcji niecałej ilości palnych gazów i par, jaka wydzieliłaby się w pomieszczeniu — równy 0,17 dla palnych gazów i 0,1 dla palnych par; V — objętość przestrzeni powietrznej pomieszczenia, stanowiąca różnicę między objętością pomiesz czenia i objętością znajdujących się w nim instalacji, sprzętu, zamkniętych opakowań itp. (m3); Dziennik Ustaw Nr 109 — 9133 — Poz. 719 Cst — objętościowe stężenie stechiometryczne palnych gazów lub par: 1 Cst = [2] 1+ 4,84 · β β — stechiometryczny współczynnik tlenu w reakcji wybuchu: nH – nCl nO β = nC + – [3] 4 2 nC, nH, nCl, nO — odpowiednio ilości atomów węgla, wodoru, chlorowców i tlenu w cząsteczce gazu lub pary; ρ — gęstość palnych gazów lub par w temperaturze pomieszczenia w normalnych warunkach pracy (kg · m–3). 3. Przyrost ciśnienia w pomieszczeniu ΔP (w Pa), spowodowany przez wybuch z udziałem substancji palnych niewymienionych w pkt 2, jest określany za pomocą równania: mmax · qsp · Po · W ΔP = [4] V · ρp · cp · T gdzie: qsp — ciepło spalania (J · kg–1); Po — ciśnienie atmosferyczne normalne, równe 101 325 Pa; ρp — gęstość powietrza w temperaturze T (kg · m–3); cp — ciepło właściwe powietrza, równe 1,01 · 103 J · kg–1 · K–1; T — temperatura pomieszczenia w normalnych warunkach pracy (K); W = 0,17 dla palnych gazów i uniesionego palnego pyłu; W = 0,1 dla palnych par i mgieł; pozostałe — jak we wzorze [1]. 4. Masa palnych par m (w kg), wydzielających się w pomieszczeniu wskutek parowania cieczy z otwartej po wierzchni, jest określana za pomocą równania: m = 10–9 · F · τ · K · P ⎯ s · √M [5] gdzie: F — powierzchnia parowania cieczy (w m2) — dla każdego dm3 cieczy rozlanej na posadzce betonowej przyjmuje się F = 0,5 m2 dla roztworów zawierających nie więcej niż 70 % masowego udziału rozpusz czalnika i F = 1 m2 dla pozostałych cieczy; τ — przewidywany maksymalny czas wydzielania się par (s); K — współczynnik parowania określony w tabeli; Ps — prężność pary nasyconej w temperaturze pomieszczenia t w °C (Pa): ⎧ B ⎫ ⎪A – ⎪ ⎩ t+CA ⎭ [6] Ps = 133 · 10 A, B, CA — współczynniki równania Antoine’a dla danej cieczy; M — masa cząsteczkowa cieczy (kg · kmol–1). Dziennik Ustaw Nr 109 — 9134 — Poz. 719 5. W przypadku występowania w pomieszczeniu uruchamianej samoczynnie wentylacji awaryjnej, przy okreś laniu mmax dla palnych gazów lub par dopuszcza się uwzględnianie jej działania, jeżeli odciągi powietrza znajdują się w pobliżu miejsca przewidywanego wydzielania się gazów lub par. Przyjmowaną do obliczenia ΔP maksymalną masę substancji palnych można wtedy zmniejszyć „k” razy, przy czym: k = 1 + n · τ [7] gdzie: n — ilość wymian powietrza w pomieszczeniu przy działaniu wentylacji awaryjnej (s–1); τ — przewidywany czas wydzielania gazów lub par (s). 6. Obliczenie przewidywanego przyrostu ciśnienia w pomieszczeniu nie jest wymagane w przypadku, gdy bez jego dokonania inwestor, jednostka projektowania lub użytkownik decydujący o procesie technologicznym uznaje pomieszczenie za zagrożone wybuchem.

wredulus_pospolitus: A może byś zaprezentował swoje obliczenia I je napisał a nie przekopiował, tak jak ów 'rozporządzenie'.