"Jeszcze jeden świt...", "Jeszcze jeden dzień...", "Jeszcze jedna noc..."-opowia giLU: "Jeszcze jeden świt...", "Jeszcze jeden dzień...", "Jeszcze jedna noc..."−opowiadanie wybranego bohatera lirycznego z wiersza Barańczaka

Pati: He he dobre

julka: chyba fora pomyliłeś

anonim: cześć all

NinjexMT2: βα

NinjexMT2: lol was ale strona −.−

cvcfv: dupki

aniaa: Sraaammm

paula: heh mam ten sam problem z tym opowiadaniem >

mnmnm: ja tez

DEBILWSIECI: 20 kwietnia 1984 r. Wstałem o 5 rano, ponieważ obudził mnie ryk syren. Powoli podniosłem obolałe i zmęczone ciało z łóżka. Umyłem się, a potem zjadłem śniadanie. Może nie było tego dużo, ale trzeba dziękować Bogu za to co mam. Następnie włożyłem mój stary prochowy płaszcz i wyszedłem z domu. Zbliżając się do skrzyżowanie ulicy Długiej z Marszałkowską zobaczyłem, że kolejka od wczoraj jest jeszcze dwa razy dłuższa. Moja żona stała jako dziesiąta osoba, licząc od drzwi sklepu. Podszedłem do niej i dałem znak, że teraz może wrócić do domu odpocząć. Zająłem jej miejsce w kolejce i rozejrzałem się dookoła. Wszyscy ze zniecierpliwieniem czekali na otwarcie i dorzut mięsa na puste półki. Przede mną stały dwie starsze o kilka lat dwie kobiety. Jedna z nich zwróciła się w moja stronę i powiedziała: − „ Pan tu nie stał, Panie nas na to nie stać żeby pan tu stał obiema nogami na naszej ziemi, ona stoi przed panem otworem, a pan co? Nie rozumiałem słów kobiety, stałem z otwartymi ustami i zastanawiałem się czego chce ode mnie. Ale ona ciągnęła dalej: −„ Stoi pan na uboczu wspólnego grobu panie tam jest koniec, nie stój pan w miejscu, nie stawiaj się pan, stawaj pan w pąsach na szarym końcu, w końcu znajdzie się jakieś miejsce i dla pana” na koniec włożyła mi karteczkę w rękę i odwróciła się. Po chwili drzwi sklepu otworzyły się, a ja otrzymałem swój przydział mięsa. Do domu wróciłem o 15. podgrzałem sobie zupę, a następnie z przemęczenia położyłem się spać. Nie mogłem zasnąć gdyż cały czas po głowie krążyły mi słowa kobiety z kolejki. 10 czerwca 1984 r. Od bardzo dawna nie pisałem nic w pamiętniku. Az do dziś. Zrozumiałem wreszcie coś bardzo ważnego : moja postawa była zła. Kobieta z kolejki próbowała mi to wyjaśnić, ale byłem ślepy i nie wiedziałem co myśleć. Trzymałem się na uboczy nie angażując się w poczynania władzy. Może to okropne, że jednostka jaką jest człowiek okazuje się w końcu bezsilna wobec narzucanych jej postaw, poglądów. Nie jest w stanie obronić swej pozycji, musi podporządkować się silniejszemu. Jednak nie można żyć biernie! Tak jak ja do tej pory!